پورتال اطلاع‌رسانی سازمان بسیج مهندسین عمران و معماری استان البرز
حال و هوای اصفهان با جاری شدن آب در زاینده رود حاکی از جریان حیاتی تازه در رگ اصفهانی‌ها دارد.
از دیرباز مردم اصفهان به لذت جاری بودن آب در زاینده رود عادت کرده بودند اما در چند سال اخیر به بهانه‌ی هر چند معقول بروز خشکسالی، مدیران استان و بالاتر تصمیم گرفتند که طعم شیرین جاری بودن آب در زاینده رود را از مردم اصفهان بگیرند تا مبادا سهم آب بخش‌های صنعت و شرب تبدیل به بحران شود، غافل از اینکه جاری نشدن آب در زاینده رود خود تبعات و آسیب‌های فراوانی همچون کاهش سطح آب‌های زیر زمینی، افزایش افسردگی در میان مردم، زیرکشت نرفتن بسیاری از زمین‌های کشاورزی به ویژه در شرق اصفهان، خشک شدن باغات و … .
در ماه‌های اخیر بحران آب در دیار نصف جهان به بحرانی ملی تبدیل شد که اکنون با انتشار خبر جاری شدن آب در زاینده رود حال و روز بهتری پیدا کرده است.
خبر جاری شدن آب آنقدر برای دیار سپاهان حساس است که هر خبری از این جریان پس از انتشار در خبرگزاری‌ها و روزنامه‌ها، دست به دست در میان مردم می چرخد و هر کس به زعم خود در مورد آن داوری می کند.
بعضی می گویند که مقصر مدیران هستند که نتوانستند به خوبی آب را مدیریت کنند و صدور بیش ازحد مجوز برای برداشت آب در بالادست گواه بر این مدعاست.
بعضی دیگر معترض هستند که چرا آب زاینده رود که برای شرب به یزد می رود به جای شرب، کشاورزی یزد را آباد کرده است.
کارشناسان نیز بر این عقیده اند که حضور صنعت فولاد در فلات مرکزی ایران که فلاتی کم آب است جای تعجب دارد و این مشکل نیز برمی گردد به تصمیم‌ها نادرست مدیران آن زمان که تصمیم گرفتند صنعت آب‌بر فولاد را به جای ساحل‌های بوشهر به فلات خشک مرکزی ایران بیاورند.
افزایش تعداد حفر چاه‌ها، افزایش مصارف در بخش شرب، افزایش تولیدات صنعت فولاد و به تبع آن افزایش مصرف آب، همه و همه خود به معضل خشکسالی کمک کرد تا مسئولان آب در فلات مرکزی نتوانند آب را در زاینده رود جاری کنند.
البته علل بسیاری برای بروز خشکسالی و نیز جاری نشدن آب در زاینده رود از سوی مردم، کارشناسان و مسئولان مطرح شده است اما نباید از یک مسأله غافل بود.
خداوند متعال در قرآن کریم در جای جای قرآن آب را مایه حیات زمین و اهل آن معرفی می کند و ما را به تفکر و تعقل در این نعمت بزرگ دعوت می نماید.
حتی در آیه ۱۸ سوره مؤمنون «وَ أَنزَلْنَا مِنَ السمَاءِ مَاءَ بِقَدَرٍ فَأَسکَنَّاهُ فى الأَرْضِ وَ إِنَّا عَلى ذَهَابِ بِهِ لَقَادِرُونَ» خداوند مهربان ما را به توانایی خویش بر از بین بردن آب، توجه می دهد.
آیا نباید اندیشید که چرا خدایی که مهربانی و رحمتش بر غضبش سبقت دارد آبی که نعمت حیات است و زندگی انسان‌ها به آن بستگی دارد، را به دورن زمین می برد و باران رحمتش را از ما دریغ کرده است.
آیا نباید به خود تلنگری بزنیم که چرا ما لایق رحمت الهی که نمود بارز آن آب است، نیستیم.
اینکه مدیران می توانستند بهتر مدیریت کنند، اینکه مصرف ما بیشتر از میزان مصرف جهانی است و همه عواملی از این دست، در جای خود باید مورد توجه و تصحیح قرار بگیرد، اما نباید از خود بپرسیم که آیا این ما هستیم که نازل کننده بارانیم یا خداوند بزرگ؟
آیا نباید لحظه‌ای اندیشه کنیم که چرا کشاورزان ما هر چه چاه‌های کشاورزی خود را عمیق‌تر می کنند آب پایین تر می رود.
کشاورزان بعضی از مناطق می گویند آب چاه‌های ما اسیدی شده و قابلیت مصرف ندارد، آیا این همان تذکر خداوند در سوره واقعه نیست که می فرماید «اگر می خواستیم این آب گوارا را تلخ و شور قرار می دادیم، پس چرا شکر نمی کنید».
حال که به فضل الهی با جاری شدن آب در زاینده رود نشاطی دوباره به پیکر پژمرده و بی جان شهرمان بخشیده شد چه خوب است که سر در آستان ربوبی نهاده، سجده شکر به جا آوریم و از الطاف بی کران الهی تشکر نماییم.
منبع: خبرگزاری بسیج